نه مرز ، تنها آب و خاکی است، نه حمله، تنها زمینی و هوایی!

نه هجوم، فقط نظامی است، نه شکست و نه ضربه، فقط مادی است.

تهاجم فرهنگی خطرناک تر از هجوم نظامی است.

در هجوم نظامی، طمع به خاک است و زمین، در شبیخون فرهنگی طمع به اخلاق است و دین!

هجوم نظامی با سرو صدا و سرعت است، تهاجم فرهنگی آهسته و آرام.

آن ترسناک و نفرت آفرین است این فریبنده و جذاب.

آن، افراد را به دفاع و مقاومت وا می دارد، این به استقبال و پذیرش می فرستد.

کشته آن شهید است و مرده این، پلید!

شهادت، دوست داشتنی است، اما ابتذال، نفرت انگیز.

در هجوم نطامی، دشمن، اعلام جنگ ودشمنی می کند، و مهاجم فرهنگی اعلام دوستی!...

در حمله نظامی، صفیر اولین گلوله، همه را متوجه خطر می سازد اما در تهاجم فرهنگی گاهی تا شلیک گلوله آخر دشمن، هنوز عده ای شبیخون را باور نمی کنند.

آن پیداست و این پنهان!

در آنجا ، زمین از دست می رود، اینجا شرف و دین.

آنجا، درگیری با دشمن در مرزهاست، اینجا آسیب از حمله دشمن درون خانه هاست.

آنجا، بمب های خوشه ای می ریزند، اینجا شک ودودلی می انگیزند.

آنجا سلاح، موشک و بمب است، اینجا ماهواره و امواج تصویری.

در میدان حمله نظامی، پادگانها، مقرها و خطوط و خاکریزها بمباران می شود. در تهاجم فرهنگی، مدرسه ها و مطبوعات، اندیشه ها و عقیده ها.

در آن درگیری، کوه و دشت و دریا میدان برخورد است، در این مقابه ، نبرد در عرصه مجلات، رمان ها، فیلم ها و کتابهاست.

آنجا، میدان مبارزه، محدود است و اینجا گسترده.

آنجا، جنگی آشکار است، اینجا غارتی پنهان.

اسیران آن میدان آزاده اند و گرفتاران این میدان، معتاد و آلوده.

آنجا، شهادت، خانواده ای را سربلند می سازد، اینجا اعتیاد و ابتذال، دودمانی را شرمگین می سازد.

پدر یک شهید، عزیز است، پدر یک آلوده ، سر افکنده!

در میدان نظامی ، مجروح را به عقب بر می گردانند تا مداوا شود، در صحنه فرهنگی، پس از اولین زخم و ترکش، به خطوط جلوتر انتقال می یابد.

تیر و ترکش ، بر سر و دست می نشیند، ولی زهر هوس و ویروس گناه ، بر ایمان و اندیشه آسیب می رساند.

در هجوم نظامی، دشمن از مرز آبی و خاکی وارد می شود و در تهاجم فرهنگی، از مرز فکری و روحی.

آسیب خورده آن، انگیزه مبارزه و خصومت پیدا می کند و نیش خورده این، خلع سلاح و بی انگیزه می شود.

تشییع جنازه یک شهید، شهری را روح حماسه می بخشد، اما آلودگی نسلی به ابتذال، روح جامعه را افسرده می سازد.

هجوم نظامی، یک ملت را مقاوم تر می کند، و هجوم فرهنگی، سست تر می سازد.

آنجا فشنگ شلیک می شود، اینجا آهنگ پخش می شود.

آنجا در پی ماه اند، اینجا به دنبال ماهواره.

گذرگاه های آن جبهه، سر بالایی است، و عرصه های این میدان، سرازیری.

قربانیان آن، شهید راه معروف اند، و قربانیان این، کشته بیراهه منکر.

بکوشیم تا از مجروحان این جبهه و ترکش خوردگان این حمله نباشیم.

اگر هم آسیب دیده ایم، به درمانگاه توبه برویم و... تا دیر نشده، غده گناه را جراحی کنیم.